Sevdalıktan kim ölmüş,
İşte ben ölüyorum…
Ne de güzel söylerdi bu türküyü, Karadeniz’in içli delikanlısı. Yağmurun damlasında özü anlatıyordu. Çekirdekte, ağacı; Gölde yansıyan güneşi, en ehemmiyetlisi de kalpde ki insanlığı açığa çıkarıyordu.
“Ecdat! ” söylemiş derlerdi masum çocukluğumuzda,sonrasında nasihatlerine devam ederlerdi.Alınların her iki cenahı açık, bembeyazımsı karın rengine çalmış saçları; ha bir de buruşmaya yüz tutmuş yüzlerinin çilekeş manzarası… Belli ki görüp geçirmişler, geçirdiklerinin telaşesinde pişmiş, saman kağıdı gibi bükülüvermişlerdi.Söyleyecekleri dört kelimeye mukabil, o dört kelimenin kat be kat fevkinde nefes alıyor, hiç bırakmayacakmış gibi bedenlerine salıyorlardı.Ellerinde bir oyun misali uğraşlarını unutuyor, bambaşka uğraşlara istemsizce dalıyorlardı. Ama sadece unutamadıkları bir şey vardı. O da karlı dağların buzlarını eritmiş “Hatıralar! ”dı. Cesaret, umut,mücadele, başarı; sıkıntı, felaket, dönüm noktaları… esasında geride kalmış hayatın avuçlarda kaybolan bir neticesi vardı: “ Tecrübelerin sarsacak sancılarıydı.”
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta