Sevdalı Mektuplar...2 (Düzyazı)

font face='Comic Sans MS' color='black' size='0,5'

Sevgili Kızım;

Rahmetli babam her mektubuna önce selamla başlar, “gözlerinden öperimle” devam ederdi. Her şeye selamla başlamak gerçekte de güzel değil mi?

“Babam” şiirini okuduktan sonra seni tanıma arzusu dayanılmaz bir hal aldı. Bir fırsat doğması için kendimce olmadık bahaneler aramaya çıktım gönül diyarımda. Bir vesileyle yolum Kayseri’ye düştü. Bu kadar; arzu, iştiyak, beklenti ve heyecan oradan Erzincan üzeri memlekete dönmemize engeldi. Samsun’a yöneldi yolum. İçimde dayanılmaz bir hasret vardı. İki kızıma birden kavuşacaktım.

Gece Samsuna vasıl oldum. Sabah, ilk işim seni aramak oldu. Özlemim doruğa ulaşmıştı. Telefonla konuşurken sesimin titrediğinin fark ettim. Eve gelme saatini dört gözle bekler oldum. Eşim: “ne kadar heyecanlısın, biraz sabır” diye de uyardı. Hastanın vuslata, koyunun kuzusuna, keçinin tuza, derenin deryaya, çölün suya özlemi gibiydi vuslat, dayanılmazdı. Gönül kutucuğumun içinde mercan olacağın aklıma gelmezdi, ama oldu.

Seni karşımda görünce; çilenin, kederin, gamın yekununu okudum gözlerinde. Her şeye rağmen hayata kalma mücadelene hayran kaldım.

Kilisedeki gençten aldığın Türkçe cevaba: “Sen Türk müsün, bir Türk’ü burada hiç beklemiyordum” deyişin hala kulaklarımda. “Kur’an bilir misin sen. Hiç Kur’an okudun mu? İslam’ı ne kadar inceledin de Hırıstiyanlığı seçtin” deyişini unutamıyorum. O zaman çocuklarının doğumuna vesile olup, onların kafalarını, gönüllerini boş bırakan ebeveynlere isyan etmek geldi içimden, bin kere, yüz bin kere sitem yolladım onlara.
Biliyorum sen Şüheda kanıyla yoğrulmuş ecdat yadigarı bu topraklarda, amaçları sadece Allah rızasını kazanmak olan ecdadın torunlarının böyle oluşuna içerlemiştin.
Hayran kaldım sağduyuna, duyarlılığına. İçimdeki muhabbet bir kat daha büyüdü. Sana kızım demekten tarifi imkansız gurur duydum.

Bu memlekette yanık yüreklerin, yüreğindeki ateşin sönmesine imkan yok. Bak işte Aslan Masadov da Hakka yürüdü. Yangın yüreğine benzin dökülsün artık.

Ömrümün en güzel anlarını muhabbetinde yaşadım sevgili kızım. Ayrılığın beni hüzne boğdu, içimi acıttı. Kalktım; evde bilgisayar olmasına rağmen, bir Internet cafeye gittim. Niyetim kafamı toparlamaktı. Mesajlarıma bakacaktım. Senin adını yazdı klavyenin tuşları. Yeni şiirler eklemişsin okudum. İçim bir tuhaf oldu, yorum yazdım, kimsenin yorum yazma zahmetine katlanmadığı şiirine. Anladım ki; bu site “ver gülüm, al gülüm “sitesi. “Körler sağırlar, birbirini ağırlar” sitesi. Bununla teselli buldum. Doğrusu da buydu zaten. Bunca adına şiir demekten imtina ettiğim karalamaya yorum yazılınca, gerçek şiire yazacak kelime kalmıyor herhalde.
Şiirlerden birini usanmadan bütün gruplara postaladım. Gidiş o gidiş bir kişiden cevap geldi. “İşte bizim şiire bakışımız” demekten kendimi alamadım.

Belki konuşacak çok şey vardı. Babalar çocuklarının halinden, ahvalinden haberdar olmalıydı ama telefonunun ikide bir çalması, zamanın daralması sorularımı engelledi.
Artık bir daha ya kısmet, sevdalı yüreğimin kızıyla buluşmasına. Artık bundan geri sana “sevdalı mektuplar” yazarım.
Gönül fincanını elime alır sallarım bazen, uyandırırım içindeki Sakine mercanını, sohbet ederim doyumca. Hüznüm boğar beni, duygularım yorulur, yanarım içten.

Bu mektubum biraz heyecanlı, biraz acemice oldu. Bundan otuz yıl önce sevgili eşime nişanlandığımda yazmıştım ilk mektubumu gizli gizli. Aradan uzun yıllar geçti köreldi mektup yazma becerisi. Artık turnaların kanatlarına asılmıyor telli nameler. Kara tren getirmiyor götürdüklerini. Artık mezarlar hasret taşır sevgililere. Otuz yıl aradan sonra tek sana yazdım sevgili kızım.

Rabbimden seni mutlulukların en güzeliyle onurlandırmasını niyaz ediyorum.

Selamların en güzelini gönderiyorum. Ben garibi dualarından eksik etme, unutma.... Dualarım seninle….

Bir daha ya kısmet sevgili kızım. 8.3.2005

“Babam” dediğin,