Sevdalı Bulutlar Şiiri - Ümit Görcan

Ay bürümüş çehreni, güneşi andırır gülüşün.
Dilin inkâr eder, umut diye haykırır her zerresi.
Umuda prangalar vurulmuş, umut kaybolmuş.
Sevmiş gökyüzünü, sevdalısıymış bulutlar.
O gülünce gökkuşağı çıkar, çiçekler açarmış.
Şimşekler çakarmış gözlerinde, dilinde kuşlar.
Çok sevmiş, yüreğinin içinden, derinlerinden.
Susarmış hep, gözlerini kapatırmış, ağlarmış.
Çok sevmiş, dünyalar kadar çok sevmiş.
Unutmayı unutmuş, adını sayıklayıp durmuş.
Kar yağmış, fırtınalar kopmuş, vazgeçmemiş.