Sevdaların Üvey Çocuğu Şiiri - Muhsin Koçak

Öyle durma bir başına, mağrur ve nazlı.
narin bir gülümseme serzenişin yüreğme,
bir ben, bir yalnızlığım bilirdi oysa sevide vurulmayı,
sen, yabani ceylan vuruşlu, kaypak kuytularda dirilmiş,

bir bilebilsen yağma düşleri, bir görebilsen yüreği,
bak nasıl da bozulur büyü, gözlerinden tene akan bir sevi,
öyle nazlı, öyle ürkek, ısıtır inceden inceye...

Yürek, ararat'ta çilingir sofrası, yavan mı yavan.
esmer, ama damlası berrak, saf ve üryan,
umuda doğrar bir çıkın sevda, bir baş kuru soğan.
beşbin metresinde uç verir kardelen, buzula isyan.

bilirim puslu havayı sever çakal,
her bir yanı sarmalar eyüb hasreti,
boğar cesareti, yıldızdan acı sağar.
bir başına ölüme diz çöker yalnızlık,
ararat ağlar.

hani;
öyle sıradan sayılmaz sevdalar,
gelmezler görünse de göze,
bir susmada yer yerinden oynar.
dillerde destan, rivayete hasrolan.
oy, sevdaların üvey çocuğu seni ararat'tan
Hoyrat esen....

.../...

KOÇAK
24/05/2010