Sevdalara Çiçek Açan Korku

Sevdalara çiçek açan korkunun gölgesinde
Büyümesini bekledim cesaretin menekşe kokusunun
Suyunu sarp iklimlere saldım sevginin
Tomurcuklansın istedim, çocukların koynunda güneş
Salınsın istedim, başaklar boydan boya

Ben ordayken birileri
Salkım bakışlı, göçmen yüzlü
Kurak iklimlerin ağlayan gülü
Derya sandılar çölün serabını
Kayboldular sam bakışlı rüzgarın koynunda

Hasrete kucak açan özlemin tablosudur bu
Yitivermişiz dağlanan ateşin öfkesinde
Sarılıvermişiz azrail bakışlı gecenin boynuna
Aldanmışlıklarla boğulmuşuz yüzerken mavi göllerde
Oysa bir yudum suya hasret kalmış ciğerlerimiz

İhtirasın saklandığı yürek yangının sesidir duyulan
Esir düşmüşüz kalbimizdeki parmaklıklar ardına
Yankılanmış da şarkılarımız güllerin gölgesinde
Duyamamışız çığılığını derinden
Özleyivemişiz yangınları bilmeden

Hani ordaydım ya, vardı birileri
Çocuklar doğurmuşuz, kardeşlerimiz olmuş onlardan
Evvelinde var mıydı ki, öyle tatlı dilleri
Gözlerinde parlayan güneş, yüzleri başak sarısı
Emzirmiş bizi çocuklarımız, su içmişiz ellerinden

Yabancıymışız kendimize;
Bunu da öğrendim kuzgunun yavrusundan
O kuzgun ki yırtıcı sanılan;
Zekasıyla yapar yuvasını dişisi, sarp kayaların dibine
Hayran bıraktırır erkeği, dişisine verdiği mücevherlerle

Sevdaları sulayan korkunun gölgesinde
Birileri bizi arıyor, biz miyiz arayan
Zemheri kışın ortasında kaybolan
Yabana atılmış, karda parlayan ayak izleri
Yüzünü saklar da güneş takip eder
Bulamaz işte, o birilerini…

Ankara / Ocak 2009