Sevda Üzerine Ölmek! ..

Anlattıkça dinledi, yazdıkça okudu! .. Neyi tebliğ ediyorum ki? ? Bilmediği şeyler miydi benden duydukları ve bilmeyecek miydi, ben söylemeseydim? ? Yüreğinin bir yanı eksik ve kayıp mıydı renklerin bir kısmı? ?
Dilimi tutsaydım yaşanmamış mı olacaktı hayata dair ne varsa?
Neden’lerin ardına takılıp kalacağına, “nasıl’larla” meşgul olamaz mıydı?
Alaca karanlık kuşaklarında karanlığa küfredeceğine, bir mum yakmak aklına gelmedi mi hiç?
Mazeretlerin labirentlerinde çaresizliğin resmini çizmek yerine başını kaldırıpta doğan güneşe gülümseyemedi mi?
Hangi soruydu “doğru cevabın” adresi?
Yarısı boştu ama niye yarım bardak suya her bakışın da, dolu tarafını görmedi! ..
“Zor’du” en kolay öğrendiği, sıkıştığın her an en kolay telaffuz ettiği,
Binlerce parlayan yıldıza karşın, kayıp giden bir yıldıza takılıp kaldı ömür boyu
Güllerin arasın da ki dikenleri düşünmek yerine, dikenlerin arasında var edilen gülleri temaşa edebilirdi
Ne gördüğü nereden baktığına bağlıydı, o bağlı olduğu taraftan süzdü! ..
Kesirleri silebilirdi hesap yaparken ve atabilirdi virgülden sonrasını, atamadı, atamazdı
Dil’in içine kemik konsaydı şayet “sebep” olabilirdi! .. Yedi büklüm olabilecek” kudret” eriyip gitti dudaklarının arasında
Akşamın hüznünü şafağın çoşkusuna kim yapıştırabilirdi ki ondan başka?
Ve…. Kim bilebilirdi “CELLADIM OLDUĞUNU? ? ”
Hangi mahkum, sandalyesini tekmeleyecek kula aşıktır ki? ?
Asla cevabı olmayan binlerce soru’nun ve asla verilmeyecek bir cevabın arasında beşik misali sallandı durdu ömrüm.
İnsanı anlamanın yolu onların yeteneklerine bakmak değilmiş, “Tercihlermiş” aslolan, tercihler yazarmış “kader” denen yazgıyı
Ben insan suretinde “sırıtan” bir yüzün değil, gözyaşını kurutan bir kaderin kahpeliğinde ezilip gittim
Hayata sormadım hesabını, ne işime yarardı ki hesap? ?
Tevekkül duygusundan uzaklaşmadım evet.. ben de olmayanın hırsına kapılıp isyan etmedim! .. Sadece “merak” ettim! ..
Olmayışında ki eksiklik neydi, olurunda ki fazlalık ne? ?
Belli ki defter dürülmüş, belli ki kapatılmış hesap.. Kalem çiziğini yemiş satırlara gizlenen “eyvah’lar”
Her kimse “hakim” cübbesini giyen, kırmış kalemi! ..
İnfazımı beklerken ve bekletirken “zaman” denen değirmen, gönlümde ben çoktan aşkımı idam sehpasına çıkarttım
Ve iskemle devrildiğinde sadece beni değil “sevdamı da” idam edecekler! ..
Doğarken “SEVDA” üzerine doğarmış insan… Ve ölümün de insancası “SEVDA” üzerine ölmektir o halde! ..
Beni toprakların altına koyarken, insanların yüreklerine koyun sevdamı.. Ben öldükçe yaşasın, ben tükendikçe beslensin masallarla! !
SEVDA DA BİR MASAL DEĞİL Mİ ZATEN? ? ? ?
Varsın “Bir varmış bir yokmuş’u” olmasın! ..

(15.07.2007)
Kadir Albayrak