Sevda Meselesi Üzerine Şiiri - İsmail Uysal

Gönül coğrafyasında, tırıs gezen bir attı
Sevda, gönlün dağına konup göçen bir kuştu
Nice gözde yaş oldu nice kalbi kanattı
Sevda bir uçurumda başlayan son uçuştu

Gözümden bir su gibi gönlüme aktı sevda
Beni kendi içimde bensiz bıraktı sevda

Bir yolculuk başladı, dünün bilinmezinden
Ukdelerin peşinden, gölgelerin izinden
Taa Kabil'den başlayan bir lanet denizinden
Dağların zirvesine kıvrılan bir yokuştu

Biriktim yığın yığın , kibriti çaktı sevda
Beni de kendisiyle beraber yaktı sevda

Bilmem kartal bakışlı gözlerime ne oldu
Bakışı ıssızlaştı, sanki renkleri soldu
Kuyusu can suyuyla bir boşaldı bir doldu
O gözler el emeği goznuru bir nakıştı

Dudağımı ıslatan yorgun ıslıktı sevda
Desen desen ördüğüm tezgahı yıktı sevda

Bugün yağmur da yoktu lakin ıslaktı yüzün
Adın, dünün ardında kalan susuz bir hüzün
Analık hakkı kadar kutsal ahı öksüzün
Merakın bin asırlık derdin ardına düştü

Gamından mütevellit daim ıslaktı sevda
Katleden güldü bazen şafi bıçaktı sevda

Adına methiyeler düzen şairler gibi
Uğruna kan gölüne dönen şehirler gibi
Oluk oluk ruhuna akan nehirler gibi
Sevda canandan cana, renkten renge dönüştü

Siyahtan kara idi beyazdan aktı sevda
Maziden bir tabutla atiye aktı sevda