Sevda Tek Devre Şiiri - Canan Demir

Yüzsüz sevda yine geldi dayandı kapıma..
'Git' diyemedim ve geçti oturdu baş köşeme, tahtıma..
Hala boğulmaktayken sönen yangımın dumanında..
Yepyeni bir ateş saldım yüreğimin her karışına..
Her şeye aksetti taze alevin kızıllığı..
Hiç geçikmedi, yer etti bağrımda tanıdık bir sancı..
Bir el gözlerime yerleştirdi o bildik çağlayanları..
Yıpranmış maskemi söküp attı bir başka el,
Ve yenisinin altına gömdüler acılarımı..
Bir halatla kalbimin kölesi ettiler yine beynimi..
Bu hamleyle bütün değerler yer degiştirdi..
Göz yaşlarımla yırtığım perde yenilendi..
Ve gerçek körü ettiler beni,
Yabancısı değilim ben bu demlerin,
Geçmiş yinelendi..

Şimdi elim kolum bağlı, çilemi doldurmaktayım,
görmek, düşünmek yasak bana, sadece susmaktayım
Gündelik telaşlar ve şu maske de olmasa,
Aşikar olurdu halim, ne denli yanmaktayım..

İşte yine ellerim buz gibi, gözlerim yanıyor..
(Oysa her damarıma kalbimden gelmiyor mu kan? ..)
'Anlmaya çalışma' diyor karanlıkta birileri
Ve o acı öğüt duyuluyor; 'Sen sadece YAN..'

Söylemek istediklerimle söylediklerim bambaşka yine..
O ateşin kontrolünde en iradeli sözlerim bile..
Bilmem, daha ne kadar sabreder ruhum bu tene
Yegane tesellim; ' Şu çağlayanlar bitsin hele..'

Bin kez de yaşamış olsa can alışmıyor bu derde..
Hep çırak kalınıyor, ustası yok bu işin aynı telaş her kere
Hangi zaman birmine sığdırılır ki sevda? Gün, ay, sene?
Başı yok, sonu yok, mola yok, sevda tek devre..

Ne insaflı katildir tek vuruşla ruhu bedenden kovan..
Başında bir kurşun yarasıyla yol alırsın ölüler diyarına..
Sevda canlılığa dair bir yürek bırakır içinde durmaksızın atan..
Ne canlılara katılabilirsin, ne ölüler alır seni aralarına..

Uzatmayın ellerinizi, siz somuttasınız, ben soyuttayım,
Tutamazsınız, cismani değildir bu yeisi taşıyan..
Yandım yanalı ben başka bir boyuttayım,
Kusursuz bir kopyamdır aranızda yaşayan...

(Eylül 2002, İstanbul)