Sevda Sızım Şiiri - Mehmet Akif Tiryaki

Elimde ateşe gönül vermiş kavuniçi çam kokan tahta parçası
taş plakta ferahfeza makamında beste sema zamanı
kuzineyi yakmaya çalışıyorum eski kamyon çalıştırırcasına
is kokusu geliyor burnuma bir yanık nağme taş plakta
kır evimdeyim doksan dokuzluk tespih duvarda
şöminenin üzerine sıralanmış tunç havanlar
camsız gaz lambası ve gül makası
Kartepe ak gelin olmuş karşımda yağlıboya panorama
gölün değişmez arkadaşı
pembe güller arasında renkli kuşlar canlar uçuşuyor havada

Kuzine başlıyor yanmaya
“dağlar dağlar viran dağlar” hicaz makamında hışırtılı sesle
taş plak dönüyor tek başına
gözlerim çıra alevine dalıyor
yaşananlar ister istemez unutulmayan anı
dünyaya geldiğim evdeyim henüz sekiz on yaşlarında
bir erkeğim (cân can evin direği)
hep hasret
hep özlem
hep acı
hep keder
ne zaman gülecek bu yorgun gözler
aşka veda ettim
tâ yıllar evvel
aşksızım…sevda sızım.

İçimdeki ses duygu kapımı çalıyor
dört yapraklı yonca üç olurcasına
hışırtılı bir ses yayılıyor küçülen daireler şeklinde odaya
“sen en büyük aşkın mecnunusun aşk yoksa sen de yoksun.”

Taş plak semasını tamamladığında sessizlik kaplıyor etrafı
kuzine derin uykularda
zaman duruyor sanki
evvel zamana elveda.