Sevda Seferi Şiiri - Adem İrhan

Yetmedi mi yıllarca sabrıma yaslandığım
Olmayacak vuslatın harında uslandığım
Bitsin artık dinmeyen yaşlarla ıslandığım
Güya büyük sevdanın başındaki taç ettin
Bir selamı duymaya bir ömür muhtaç ettin

Hicranın şarabını sabır tasından içtim
Yaktığın o ateşin tam ortasından geçtim
Gönlüne girmek için say ki sıratı seçtim
Bu ateşi bağrımda sen değil misin yakan
‘’Gözyaşın ile söndür’’ deyip yalnız bırakan

Bir sevda seferinde yokluğunla yandım da
Kendime bile mahrem, bir sana ayandım da
Her güne başlar iken harınla uyandım da
Yoruldum koşa koşa yalın ayak peşinden
Farkım yok şimdi benim Kerbela Habeş’inden

Çok mu zordu feleğin zincirlerini kırmak
Düşlerin ellerinden tutup gerçekle karmak
Bitti mahkûmiyetim bitti artık yakarmak
Söyle kime diz çöktün, boyun büküp ram oldun
Hangi kıymet bilmeze izzeti ikram oldun

Bir ömür paylaşmaktı benim sende niyetim
Ödemekle bitmedi sana gönül diyetim
Savaşım bitti senle bu son mağlubiyetim
Kalkanım yerle yeksan kılıç çıkmaz kınından
Tövbe olsun geçersem bir daha yakınından