Sevda Sahnesi Şiiri - Muhammed Göçmen

Dizlerimin üstüne düştüğüm,
Toz kaldıran yolların,
Nefes nefesinde sevdim.
Çocuksu anlarını,
Şaşkınlığını,hayranlığını sevdim.

Hiçbir deniz gözyalaşların kadar,
Tuzlu olamazdı,beni boğamazdı.
Sen benim doğal güzelliğimdin.
Ve hep sen yarınımdın,yarımdın.

Koşamadan bir kere papatyalara,
Yatamadan bir kere kırlara,
Birde ellerine birde gülüşüne,
Doyamadan bitersem...

Cansızım.
Ansızın sensiz kaldım son günlerde.
Bir kalbi yıkmak,bir cana kıymak
Bir seni birde beni getirseydi eğer...

İlk günlerimizi özledim.
En çocuksu hallerimizi.
Yakamı düzeltmeni,
Ayaklarıma basmanı,
Tek ayak üstünde durmayı.

Şakacıktan vurmanı özledim.
Sonra saçlarına dokunmayı,
Dizlerinin titremesi,
Ve usulca bakışını...

Çok küsen ama hiç bitmeyen sözlerimizi.
Yani aklımda ve kalbimde hissettim,
Bir sen desen hiç düşünmeden,
Atılırım üstüne.

Ben senin özlemin,
Ben senin sitemin,
Ben senin bitmelerin.
Sen benim herşeyimsin,
Sen benim; Sen benim kaderimsin.

Uğrunda kan dökmek mi?
Düşünmem! Dökerim...
Hadi gel; gelde tükenme,
Gecelerde ezilme.
Sabahlar mutluluğun,
Açıp kapayan gözlerinde,
Anlatayım rüyamın saniyelerine.

Gözü kara gönlü yaralı,
Sevda sahnesi.
Bir banamı bu beceriksizlik,
Rol vermemezlik...