Sevda Meydanı Şiiri - Atalay Yağmur

Geceye ve yalnızlığa kılıç çekmeli havadaki elin,
Hüzne ve ayrılığa efsun okumalı, suskun dilin,
Dur demeli yaralı gönlün, destursuz nefretlere.
Yeter diye haykırmalı buruk yüreğin, serzenişlere.
Güneşi geceye davet etmelisin,
Ayı gökyüzünden çekip almalı,
Ve hıçkırıklarına maya vermelisin.

Zaman mı aşkına dizgin vuran?
Aylar mı, günler mi anla mı, seni durduran?
Güneş mi, gece mi, dertler mi sevdanı uykusuz koyan?
Sen ve o
Geceyle ay gibi, gündüzle güneş,
Sen ve o
Aynı gece doğmuş, ikiz kardeş.

Sevda meydanında, destursuz yürüyenlere,
Ve anlık esintilerden pay alanlara,
Dermana dert, derde derman diyenlere,
Az ve de çok, hep ya da hiç,
Emirler fısıldamalısın, ahaliye ferman gücünde.
İksirler sunmalısın aşka derman gücünde

Neden hüzünle kol kolasın?
Senin baharında sevda çiçekleri açmaz mı?
Güle de gülmez mi senin güneşin?
Ay mı doğurdu en uzun günün?

Gel kol kola girelim, el ele tutuşalım,
Bir bahar temizliği yapalım kar suyu ile.
Bahar yağmuru yağsın, tepelerden seller aksın.
Elimizdeki bütün ayrılıkları sellere verelim.

Bitpazarında satalım, en aydınlık geceyi.
Çözmeden bırakalım, en girift bilmeceyi.
Unut heceyi, cümleyi, kelimeyi,
En uzun geceyi veresiye pazarlayalım.

Ben bir karanlık geceyi, bir de geceyi aydınlatan kadını sevdim,
Bir masallardaki cüceyi, birde şehirdeki devi yerdim.

Üç kapılı oda kadar büyük bir şehirde,
Üç kadınla anlaştık, üç kuruşluk mihir de.
Zahirde onlar beni sevdi,
Gıyabımda sevda bana el verdi.

Şimdi yorgunluğumu emecek kuş tüyü yataklar,
Kuş sütü akıtacak, dingin şehrin muslukları.
Alıp başımı gitsem de, çölde fermansız vahalara,
Bir kadın beni unuttu geçmiş zamanlarda.