Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
mutheşem bir sevda masalı ve bağlılık yemini kutlarım
Cennetlere sevda olur hiç kahrı yok aşkımızın
Baharlar vuslata döner hiç kışı yok aşkımızın....Kemal TAVLACI
Sinemdeki y/ara nasıl kapanır. G/öz kapağıma soruyorum. Mecnun olmuş kalbime. Yüreğinize sağlık
Biliyorum güzel yürekli serserim, biliyorum!
Sende özlemişsindir beni, hem de deliler gibi… -Gül Başpınar
Güzel duygular,güzel dizeler ,kutlarım.YUVASIZ KUŞ
Masal da olsa çıkarsız, yalansız sevdaları yaşamak ne güzel. Günümüzün yapaylığında...Değerli kalemi sevgiyle kutluyorum.
Tıpkı şiirdeki gibi..çıkarsız,karşılıksız sevse herkes birbirini,ne kavga kalırdı,ne savaş nede..Ama yine de düşünüyorumda bizler birbirimizi sevsekte bu fitneler,fesatlıklar,kıskançlıklar olduktan sonra, yine de şeytana uyardı insanlar yine devam ederdi bir birinin kuyusunu kazmaya..Öğretmenim, kocaman bir yürekte duyulan bir sevdanın yüceliğini oldukca coskulu bir dille anlatan, bu güzel emeğin karşılığını fazlasıyla vermiş,her yönüyle övgülere layık kurgu,anlam ve ahengiyle,akıcılığıyla güzel bir şiir okuttunuz bizlere..Kaleminize yüreğinize sağlık,gönülden kutluyor,selam ve saygılarımı iletiyorum..
Aşk yaşama renk katan olmazsa olmaz bir duygu herkesin aşkının sonsuza dek sevdaya dönüşerek sürmesi dileklerimle güzel bir aşk şiiri okudum tebrik ediyorum.
ne güzeldir bir sevdaya ev sahipliği yapmak, güvenle büyütmek, güneşe yol almak, maviye dokunmak... Ne güzeldir sevdayı şiir gibi yaşamak...
Tebessümü hak ediyor şiir. Umut dolu aşk kokulu...
Sonsuz kutlarım çok güzel bir şiir geldi sabahıma...
Sevgilerimle..
Biz seninle bu aşka emek verdik, gönül verdik, ömür verdik!
Biz seninle bu aşk uğruna nelerden nelerden vazgeçmedik…
Sakın dolmasın gözlerin, sızlatma yüreğimi ağlayarak içli içli,
Sakın koptu sanma aradaki bağları, biz seninle ne zaman koptuk ki…
Biliyorum güzel yürekli serserim, biliyorum!
Sende özlemişsindir beni, hem de deliler gibi…
Meğer biten değil de, hala aynı heyecanla sürebilen aşklara denirmiş efsane… Biliyorum ve sevgili arkadaşım adına mutluyum ki, bu masaldaki “güzel yürekli adam” hep onun tutabileceği bir el ve hep onun yanında!
Emek verip sevmiş, sevdamız eserimiz demişsiniz!
Ne mutlu size!
Dilerim ki Rabbim’den, ne yazarsa sevda adına, sizin adınızla birlikte yazsın bundan sonra… uzun uzun yazsın… uzun ömürlü olsun bu “Sevda Masalı”, korusun ayırmasın yan yana düşen gölgelerinizi…
Yüreğine sağlık… Ömrüne bereket… Nicelerine inşallah…
Sevgilerimle…
Bir Sevda Masalı geçti gözlerimin önünden..Yaşayan bir şiir olmuş Nermin Hanım.. Yüreğinize sağlık.. Selam ve sevgilerimle..
Bu şiir ile ilgili 25 tane yorum bulunmakta