Sevda kelebeğim Şiiri - Özgür Köktürk

Çocuklar gelir düşkaramın günbatımına
Çocuklar oynar, güler
Çocuklar ağlar
Islanır gecelerim
Dilsiz göklerin dermansızlığında...

Üşüyor mu ellerin
Bu iklimsel aşkın evrensel boyutlarında
Titriyor mu yüreğin
Sonu gelmiş sevdanın sonsuz metaforunda
Üşüsün ellerin
Titresin yüreğin
Git!
Sesimi sessizliğe gömüp
Gecemden akan yıldız gibi sönüp git! ..

Hakkındır paylamak suskun gözlerimi
Ağlat beni
Karart
Umudumu kana bula
Kanat!
Şifreli bakışlarınla çöz
Kilitlenmiş sırlarımı
Gizlerinin hudutlarında...

Sen günlere sevdalı
Ben gecelere eş
Sen neşe yorgunu
Ben acılara kardeş

Solmaz kahır çiçeğim
Kanıksanmış unutulmuşluğun edilgenliğinde
Nedense çığlıklarım sana ulaşamaz
Küskünlüğün beni bulamaz
Açmaz artık kanatlarını
Maviş benekli sevda kelebeğim
Uçamaz...

Bir hüzün şiiri dökülür dizelerime
Bir eylül
Bir geceyarısı
Bir yalnızlık kalır elimde
Yitmiş bir bellek
Ağladıkça dolan bir yürek...

Acımtırak kokusu kalsın kitapsız şiirlerimin
Senden sonrası yok olsun
Sen
Ve senden kalanlar olmayacak
Senden öncesi olmamış olsun

Dokunurken titrek bir ses akan kanıma
Damarlarımın aksine dalmıştım
Suda yüzen bir dalın sürüncemesinde
Suyu sen, dalı ben sanmıştım
Ne safmışım!

Ne yıldız kaysın
Ne tutulsun güneş
Sır oldu sır kalsın
Yaşanmışlığı
Kırılgan aşkımızın...

06 / 10 / 2005 01:33