Sevda Güvercinim Şiiri - Özkan Karaca

bir güvercin pervazlığında gözlerine konmuştum
gözlerinin yuvasından güvercinimi beslemiştin
kalemimden fırlayan çekirgeler tebessümüne dalmıştı
mürekkeple sürme çekilmiş bakışların tanla batışıyla
senin pencerenden umut ve uzaklık diye ötüyordum
izinde durmuştum, vakitlerime mühür vurmuştum
gözlerin, bulutlara değince kanadım çarpardı
sükütlara eğilince yüreğim çırpınırdı

yuvandan zehir azık sunduğun bir gün
güvercinim kan kusarak kaçtı
hayatın ruhundan hızla koparak
çekingen beyaz bulutlara derdimi açtı
sevda güvercinime yıldırımlar çarparak
yağmurun ipinde intizarı boynuna geçirdi