Sevda gülleri Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Dudaklarımı gözyaşlarım ıslatırdı sık sık,
Tuzlu bir hüzünle inerdi yanaklarıma.
Her damla bir hikaye taşırdı, kırık dökük,
Geçmişten fısıltılar karışırdı anılarıma.

Yalnızlık bir sarmaşık gibi ruhumu sarardı,
Kök salardı içimin en kuytu köşelerine.
Dünya susar, renkler solar, her şey kararırdı,
Esir düşerdim kederin soğuk düşlerine.

Ne zaman ki umutsuzluk çökerdi en derine,
Ne zaman ki karanlık yutardı son ışığı,
Bir mucize gibi yetişirdin sen imdadıma yine,
O eşsiz sesinle dağıtarak tüm ayrılığı.

Ah, o sesin... Kalbimin buzunu eriten nehir,
Yaralı kuşlar gibi çırpınan ruhuma merhem.
O sesinle her şey, tüm acılar silinir,
Gözyaşımın taşıdığı hikaye biterdi o dem.

Sesin her şeyi aşardı; yalnızlığı, yası,
Kuruturdu yanağımdaki ıslak kederi.
Dudaklarımda buruk bir tebessüm kalırdı,
Sesinle açardı içimdeki sevda gülleri.

İşte o an bilirdim, ne kadar uzak olsan da,
Sesinle bağlıydım sana, görünmez bir bağ ile.
Gözyaşım hikaye anlatsa da yalnızlığımda,
Senin sesin o hikayeyi aşardı sevginle.