Sevda Diyemem Yokluğuna-III..

Sözler yetmiyor bazen,
Kalem, can kesiyor tenden…
Yıkık dökük
Düşler biriktiriyorum şimdi,
Sensiz diye sustuğum, gecelerden….

“Sen”
Diyorum….
Bazı
Kırmızı…
Bazı
Mavi
Bakıyorsun…

“Ben” de,
Bitiyor mürekkep…
Hani bunun yeşili,
Beyazı..
“Çoktan” geçtik,
Hiç olmazsa,
“Birazı”
Diyorsun…….

Sözler yetmiyor bazen…
Sensiz bir rüzgar vuruyor yüzüme,
Bir sokak çocuğunun yalnızlığını,
Koyuyorum cebime...
Bir kadının özlemine rastlıyorum,
Gözleri değip geçiyor…
Sensizliğime….

Bir sabahçı kahvesinde,aklımda sen,
Şekerinden mi suyundan mı bilinmez,
Acı “veriyor” tadı,
Bana şöyle okkalı bir çay demlesen…

Üstünde o gül desenli elbisen,
Gözlerin yine aynı,
Bir yanı anne şefkati,
Yine kadınca,tutkulu bir yanı…
“Gönlümün tek sultanı” desem,
Yine gülsen….

Sözler yetmiyor bazen…
Adresim biliniyor artık,
Kurşun hovarda,
Cüretkar tetik…
“Vurulduk” yüzlerce kez,
Binlerce kez” birbirimize,”
Yetmedi ömrümüz kadın,
Bir türlü ölemedik…

Oysa biz,
Aşk’ı ne çok bilirdik…

Biz mi Aşk kokardık,
Aşk mı korkardı bizden…
Düşünüyorum bazen,
Aşk mı esir oldu sonunda,
Biz mi Aşk’a yenildik?

Sözler yetmiyor bazen…
Kızma bana,
Böylesi öykünürken,
Bir teline saçının,
Teninin o gül kokusuna…

Sevda diyemem yokluğuna…

Ne ben karaya ayak bastım,
Ne sen ayağını soktun suya..
Ne zaman yol kesti haramiler,
Biz ne zaman düştük pusuya…

Nedir bu ayrılığın gerekçesi?
Sen mi daha uzaksın,
Ben mi daha yakınım sana…

Yürekte aşk’ın kelepçesi,
Bana değil,
Bensizliğe yasaksın…
Ey gözümün nuru kadın!
Anlasana…….