Sevda Bu Şiiri - Cafer Tayyar Özkan

Sevda bu...
Birbirlerini öyle severlerdi ki,
Yanaklar gözyaşlarıyla sulanır,
Şarkılarla beslenir,
Bedenlere kokular sinerdi.
Hasretle ağlanıp,
Vuslatla gülünürdü,
Mazi anılırdı...
Sevdaları büyüdü... büyüdü...
Tam dallarından kopup,
Ömür boyu kavuşacak hale geldi...
Lakin sevdaları, karasevdaya döndü.
Kalplerde yaşanacak diye ant içildi,
Yeminlerin takibini,
Kalpler yapsın denildi.
Leyla ile Mecnun misali,
Nikahları gönüllerinde kıyıldı.
Kuzinenin köşesinde sellerin aktığı sabahta,
Sanki sevdalarının gözyaşlarına boğulacağını bilircesine...
Gönüllerde hep vuslatın hasreti çekildi,
Acılar, sevinçler, mutluluklar birlikte hissedildi.
Tek bir söz, bu sevdayı gerçek de kılabilir,
Ya da mahşere dek acı da çektirebilirdi.
Hani bir söz vardır,
Söz ola, baş kese,
Söz ola, savaşı kese.
Öylesi sözler de var ki hayatta,
Böylesi sevdalara can vere.
Ya da sürüm sürüm süründüre.
“Hayır”larla beslendi,
Adı konulamayan sevda yaşandı.
Kim bilir! “evet”lerle beslenseydi,
Nasıl olurdu acaba sonu...
Adına destanlar yazılan,
Anısına şarkılar söylenen,
Kalplerde silinmez izler bırakan...

03 Temmuz 2003 Ankara