Sevda bahçelerinin çiçeklerini

Sevda bahçelerinin çiçeklerini
Ne zaman hatırlasam hüzün çöküyor sineme
Zarafet adına, naiflik babında fakirliği yakinen fark ediyorum

Nesiller geliştikçe
Ve edebin safhalarını ötelendikçe ar kalmıyor
Aşkın en müstesna güzelliği olan utanma hasleti de kayboluyor

Heveslerin ihatası
Gün yüzüne çıkarak kabullenme yarışı başlıyor
Tensel işgüzarlık galebe çalıyor ve adabı muaşeret dışlanıyor

Talep adına ne varsa
Ve şayet ifa edilmeyen bir saçmalık kaldıysa
Sırnaşıklık mütemadiyen uzadıkça, yılgınlığın daveti karşınızda

İnsan olanın onuru ardır
Eğer onur kibir namına kullanılırsa ahmaklıktır
Adam olanın elbette ki bir evveli ve ahiri hesapla anlaşılacaktır

Duygusallık aşkla başkadır
İfratı zayiat olarak karşımızda heba olmaktadır
Aziz nefesler gerekçesiz solmaktadır, müddeti ancak ihsandadır

Nisalar edebiyle manalaşır
Edepsiz canlar bilinir ki mahlûk sınıfındadır
Ahsen olmak kime yakışır, çiçekler güzelliklerini ne ye borçludur

Kopartılan ve sarsılan
Kendi mecrasından çıkarak hilkatiyle yabancılaşan
Kokusunun farkına varmayarak ihtimam göstermeyen ve salınan

Hiçbir cazibesi kalmadan
Sokakları arşınlayan ve solgunluğa müptela olan
Çaresizliği yudumlayan, her bir canda medet uman yine de insan

Kim diler kim arzu eder
İradeye kimler müdahale eder, şartlar ezber
İnsan kendi istikametini tercihleriyle deruhte eder anında göçer