Sevda Şiiri - Hümeyra Yılmaz

kusur kalsın geceye olan meylim
-sana olan öfkem
bir mevsimi daha boyarım divit kırmızısına
hem ne çıkar yıldızlardan tacım olmasa ipek saçlarımda
cebimde ay
-düşerim yıkık kentin ucu yanmış resmine
gece güne döndüğünde
ebem kuşağına değer hasretim
acılarım şaşkın
avazım suskun
zafer sayarım kaçışını
ve dişi bir martıya hediye ederim
biriken bütün baharlarımı...

dudağımda kalan son tebessümle
-kurşun askerleri yaralamak niyetim
ölüme susayan kuru karanlıkta
dibine vurduğum
-ve kesilmeye yüz tutmuş ahkamlar yok artık
ihanetin soğuk koğuşundayım
parmaklıklardan sızan siyah ışık gardiyanım
ama uyku saatlerimde yaptığın
-anlamsız ziyaretlerine hala alışamadım...

zaten yastığımın altında sakladığım
-ısırılmış bir yanlıştı
şimdi iki oldu...!
parça başı yalnızlıklar satın aldım kendime
-bedeli ağır
hangi yangınıma saklasam da
bulamasa ecel
ne vakit vursam yüzüme gerçeği de
sönse yangınlarım

telaşlı yorgunluğumdan habersiz
-parmak uçlarım
eğer gidebilseydim
yanıma kirletilmişliğimi almazdım
belli ki umut ağır bu yüreğe
ekmek arası soytarılık
-şimdiler de karın doyuran
yetişemediğim zamana
bir çocuk borcum olsun
şayet kızım olursa
adını SEVDA koyun...!