Sevda Şiiri - Mehmet Baki Erfidan

Sevda

Deli gönlün deli kanıydı akan baharda,
Çılgın sel gibi bendini çiğneyip aşınca,
Sevda demişlerdi, gün gelir geçerdi,
Bir anı gibi o da kalacaktı hatıralarda.
Anı değil, bir hayattı, hayat için gerekli bir gıda,
Hep beraberdi yalnız bırakmadı,
Ne gece, ne gündüz, ne de engin tufanlarda.
Sevdaydı amma geçenlerden değil,
Seçtiği sabit bir nokta, kaypak zemin değil,
Dumura uğramış beyinlerin leş nefesleri,
Kokuşmuş fahişe dolu caddeleri,
Kulu, kulun yaptığına kul eden o parlak fikirleri,
Farksızdı gözünde, ha onlar, ha lağım fareleri,
Yoktu payesi içinde sahte gülücüklerin,
Pusuda bekleyen aç kurtların,
Ve paraya sevdalanan aşiftelerin,
Onun için anlamı farklıydı sevdanın.
Sevmek gönlünü vermek, bağlanma belki amma,
Çok üstündeydi bunların,
Çok uzaklardaydı anlamı sevdanın.
Sevda, benliğiydi, kişiliği, hem de fikri,
Soğuk gecelerde kanı ısıtan şarap iksiri,
Sadece gülerken değil, ağlarken de yanında,
Berzahtan ebede giden sonsuz yolculukta