Sevda Şiiri - Zeynep Merve Dayan

Sevince insan,
Sevdiğini hissetmek istermiş her salise.
Sevince insan,
Yok oluverirmiş tüm mesafeler birden bire.
Sevince insan,
Yüreğiyle sarılıverirmiş sevdiğine.
Sevince insan,
Her şeyi yapabilecek gücü bulurmuş kendinde.
Sevince insan,
Kırılıverirmiş hiç beklenmedik bir söze.
Sevince insan,
Zannedermiş ki bütün dertler kalkar ortadan öylece..
Lakin öyle değilmiş,,
İnsan, en çok sevince dertlenirmiş.
Sevince pas tutarmış gönül telleri.
Sevince anlamlanırmış Müslüm baba.
Sevince okunurmuş Cahit Sıtkı.
Çünkü insan, en çok sevince yaklaşırmış ölüme.
Sevince ötmeyi kesermiş şark bülbülleri.
Bülbüller ötmeyince güller solarmış.
Aslında, güllerin solması da sevdadanmış.

O sevda ki Oğuz abinin hayatına anlam katmış.
Karac'oğlanı diyar diyar dolandırmış.
Mecnun'a yâr etmemiş Leyla'yı.
Ferhat'ı onulmaz işlere sokmuş.
Peri padişahına yeminini bozdurmuş.
Beni de sana sevdirmemiş zaten..

O sevda ki bahsettiğim, yanlış anlaşılmaya!
Benim bahsim sevip karşılığı olmayana!
Zira dertler sevince değil, sevilince bitermiş
Gönül tellerini ancak sevilmek temizlermiş.
Bülbüller sadece sevilince ötermiş.
Su sevilince berraklaşır, güller sevilince açarmış.
Ve duydum ki o da bana sadece severse koşarmış..