Nice uçurumlara duvar olmuş bedenimiz. Tıklım tıkış atmışız içimize gelen geçeni.
Kimimiz bir sıcak el beklerken, kimimiz geçtiği sokağın lambasının kaçta söndüğünü bile öğrenmiş sevdiceğinin. Bir kavganın ortasında kalmışız ama çoğumuz kendi yaramızı kendimiz açmışız. Kimimizin bir bahar sabahı çiçeği sökülmüş kökünden, kimimizin de çiçeğine kar kış olmuşlar. Solmuş rengimiz. Yine kimimiz kaşına gözüne çarpılmışız, kimimiz de sesinden sözünden eksiğiz. Karanlık içinde aydınlık umutlar ararken ışığımızı kaybetmişiz. Bir parça daha güzel sevelim dediğimiz, hep bir parça daha fazla gitmiş. Bölünmüş yollarımız. Parantez içinde parça parça kalmışız. Salmışız kendimizi. Kendi dalımızdan kopup, kırık ağaçlara omuz olmuşuz. "Sevda" dır adı bu denksizliğimizin. Dokunan dokunmuş yüreğimize. Giden unutmuş, kalan ölmüş. Koca bir mezarlık içimiz; kime sarsıldıysak, onu gömmüşüz.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta