Sevda Şiiri - Ayhan Selçuk

Özledim seni

Özlemin adını unutarak ilk sevmiştim seni
Sanki hiç beklemeyecektim yollarını
Sanki her gün gelecektin
Hiç beklemeyecektim köşelerde
Ha geldin ha geleceksin diye
Gözlerimi yollarda bırakmayacaktın

Susamayacaktım bakışlarından süzülen sevgiye
Masumiyeti koluna takıp gezdiren yüzünle
Rüzgâra defalarca uçmayı öğreten saçlarını
Hep bulacaktım karşımda

Kesindi bence

Ölene kadar yanımda olacaktın can gibi
Üşüdüğüm de ısıtacaktın teninle ölürcesine
Yandığımda kandığım suyum olacaktın tükenircesine
Acıktığımda aşım, tokluğumda neşem olacaktın

Yoktu hesapta bu adını bilmediğim gidiş
Yoktu adını bilmediğim şu içimdeki yangın

Bilemedim

Bilemedim ki yaz sonbahara gidecek
Kendini ona mahkûm edip veda türküsü besteleyecek
Bilemedim yaprağın sarardığını lalenin solduğunu
Göremedim saçlarına apak taneler düşecek ömrümün bitişini
Unutmuşum ansızın gelecek ölümün uykuyla kardeş olduğunu

Oysaki

Mevsim hep bahar olacaktı
Ağustos güneşi eylül sarısına girmeyecekti
Düşmeyecekti öyle ansızın yapraklar
Ve paltoma sarılmayacaktım üşümekten korkarak
Ağlamayacaktım erkekler ağlamazdı bence
Ağlayamayacaktım ağlamaya gelmemiştim dünyaya

El sallamayacaktım her yolcuya
Oyalı mendil işleyemeyecekti ellerim gelinlere
Son gemiler sessizce giderken rıhtımlarda kalırken bir başına
Annelerin yumuşacık yüreğinde bulmayacaktım ansızın kendimi

Bilemedim

Adı neydi bilemeden yaşadığım bu ateşin
Dönüp dolaşıp aynı yerde buldum kendimi
Nasıl bir yitik sevda nasıl bir kayboluş
Sinsi sinsi içimde büyüyen acılarla dolu bir son

Şimdi mi?
Şimdisini sorma
Öğrendim adını
Ne var ki geç oldu gün dönmek üzere
Gecenin de kıymetini bilemedim mehtabında sabahımın
Hepsinde bir yenilgi, ilmek ilmek dokuduğum
Hepsinden tek bir ders sevginle yoğrulup öğrendim

Öğrendiğim ne mi?
Aradığım şeyin adı
Hasretmiş öyle koymuşlar adını
Bizim kitapta ise adı
Özlem verilmiş, ebedi sevdan ötürü sevdiğim