Sevcihan Şiiri - Hasan Çekmecelioğlu

Sevcihanı tanımazsınız
belki hiç sevmediniz siz
ne sevcihanı ne cihanı
ama onlar hep gülen yüzleriyle yanıbaşınızda
sımsıkı sarılmış bir bez parçasına
aklına geleni yemekle meşgül
ve daha neler hayal edecek bir bilseniz
belki siz de severdiniz

mevsimler değiştiğinde yapraklar ağaçlardan düşer
bilirsiniz,
mevsime direnen ve hiç değişmeden kalan yapraklar da var
onlar sıradandır yaşantımızda belli belirsiz yerleriyle
sevcihan o ağaçların altında boyverdi
sanki ağaçlar sulandıkça o güçlendi
serpildi gelişti, ama çocuk işte ağaçlara sevdalandı
herbirini okşar gibi sever onlarla geçirirdi zamanın çoğunu

baba, sevcihanın babası bir ormancı
cihanın babası olacak çok sonra
ağaçları topraktan ayırdıkça tükeniyordu, bilmiyordu
sevcihan sevdalılılarını kaybediyordu onar onar
o yaşamak için çalıştıkça sevcihan gözünün nurunu söndürüyordu yavaştan inceden
ve kopuyordu kendi de ağaçları gibi topraktan
bir bilse yaparmıydı sence..

şehir denilen beton yığınlara geldiler
ve ciah oldu sonra ve diğerleri
sarılmış bir bez parçasına
aklına geleni yiyor
ve daha neler hayal edecekler bir bilseniz
belki sizde severdiniz
sevcihanı insanı...