Sev Toprağı Şiiri - İbrahim Sağır

Topraktan halk oldu tüm nev’i beşer,
İnsana mayadır özü toprağın.
Yıldızlar arası mekânda yaşar,
Denizler belki de gözü toprağın.

Hakk emriyle mesken odu varlığa,
Kapısını çalan düşmez darlığa,
Çevirir tarihi bir mezarlığa,
Zamana hükmeder sözü toprağın.

Güneş etrafında dolanır,batar,
Canlıların nabzı üstünde atar,
İçinde Nebiler,Şehitler yatar,
Yücedir elinde kozu toprağın.

Ovası,ormanı hayat suyu var,
Dört mevsim başka başka huyu var,
Bağrında kaynayan nârdan kuyu var,
Cehennem’e örnek közü toprağın.

Yağmur yağar,nehir olur,göl olur,
Tohum çatlar, ağaç olur,dal olur,
Çiçek açar, arı toplar bal olur.
Dertlere şifadır tuzu toprağın.

O’ndan gelir ekmeğimiz, aşımız,
Sükûn bulur sinesinde başımız,
Yârımız,dostumuz,hem sırdaşımız,
Yamandır cilvesi,nazı toprağın.

Sırtında taşıyor denizi, dağı,
Cennet’ten numune bahçesi,bağı,
Taç etmiş başına kaç kutlu çağı,
Çözülmez bilmece gizi Toprağın.

Ağacını kesme,çimini yolma,
Çerini,çöpünü suyuna salma,
Kadrini yüce tut saygıdan kalma,
Saracak kolları bizi toprağın.

Selâm olsun cümle toprak dostuna,
Vatan olur şehit ister kastına,
Asrı saâdet destan yazdı üstüne,
Kâbe’dir en kutlu cüzü toprağın.