Sesssiz bir veda Şiiri - İsmail Cabir

Şu canım Bursa’nın bir mahal’inde
Bir adam yaşardı kendi halinde
Hoşsohbet biriydi keyfi yerinde
Onu üzülürken gören olmadı

Sevmeye çalıştı derken güzeli
Neşeye alıştı ondan evveli
Hicranla tanıştı aşkı bileli
Ömrünce gülerken gören olmadı

Şahitler olayın geçtiği yerde
Aşk sinmiş bir oda beyaz bir perde
Sessiz bir vedaydı vakti seherde
Onu terk ederken gören olmadı

Gördüğü her âşık ağlattı onu
Duyduğu her şarkı anlattın onu
Sev diyen talihi aldattı onu
Yine ah ederken gören olmadı

Devrik bir çınardı görünüşüyle
Arası açıktı laf cümbüşüyle
Geçse de her anı onun düşüyle
Sözünü ederken gören olmadı