Sessizlik ve Bir Ölü Şiiri - Arif Onbaşı ...

Sessiz bir gidişti onunkisi
Benimle olan anıları da zaten sessizlikti
Bu sessiz anılar,
sessiz bir hayatın içinde,
bu sessiz hayat,
sessiz anılar halinde
zaman zamanı takip ediyor

Güneş doğudan doğuyor,
batıdan batıyor...
Ertesi gün oluyor,
Gündüz yine Gece’ye sırnaşıyordu.

Ve o, sessiz...

Zaman’ın oğlu Gündüz’ün,
yerini kardeşi Gece’ye bırakırken
yeryüzüne çöken sessizlik gibi.

Ne bir ses var ne sis
ne siz ne biz
yalnız o var, yine sessiz.

Öylesine sessiz ki,
bazen sıkılmıyor değildim.
Sorularıma cevabı sessizlikti.
Bir harekette bile bulunmuyordu

Tıpkı ölü sükûneti...

Anlamalıydım,
daha sonra öğrendim

Meğerse Ö-LÜY-MÜŞ