Sessizlik Senfonisi Şiiri - Önder Elçi

Bugün, konuşmadım.
Kırılmamak için değil.
Kırılacak kelimem kalmadığı için.
Çünkü bazen, kelimelerden önce sessizlik gelir.
Ve o sessizlik, bir duvar gibi büyür aramızda.
Kimse yıkmaz o duvarı.
Herkes bakar, ama kimse dokunmaz.

Ben de öyle yaptım.
Bugün hiçbir şeyi anlatmaya çalışmadım.
Ne içimdeki kırgınlıkları,
ne sesini duymayı beklediğim ama duyamadığım insanları.
Susmak, bazen anlatmaktan daha gerçek.
Çünkü anlattığında, ya eksik anlaşılıyorsun
ya da hiç duyulmuyorsun.

Kendi iç sesime döndüm bu gece.
Sessizliğin içindeki uğultuya.
Orada hâlâ bir şeyler kıpırdıyor.
Belki geçmişten kalan bir çocuk,
belki sarılmak isteyen bir “ben”.

Bugün, sessizlik öğretmenimdi.
Ve bana şunu öğretti:
Sustuğunda seni kim fark ediyorsa,
işte o gerçekten seninle kalmak istiyordur.