Sessizlik Pişmanlığı Şiiri - Alev Yavuz

Ben susmayı senden öğrendim anne
isyanı dillendirmemeyi erdem bellettin
hatırladın mı?
Acıdıkça canım
etime geçirdim sessizce tırnaklarımı
mahzun bakışlarımdan bile
özgürlüğe susadığımı anlamadın anne
Büyüdükçe korkuyu öğrenmeyi aşıladın kanıma
korkudan hiç sesimi yükseltemedim haksızlıklarda
Can düşmanlarım oldu da zaman içinde
ciğerimi söker gibi haksızlık ettiler masum canıma
ben öğrettiğin gibi bir adım ileriye gidemedim
cesaretten yana
mıhlanıp yüreğimin kuytu köşelerine
benden başkalarıın acılarına da sessiz kaldım anne.
Söyle ben şimdi yarınlarına bir ülkenin
nasıl umut olacağım anne
töre, örf, adet adına
sessiz çoğulukların bir ferdi oldum işte anne.