Sessizlik Mevsimi Şiiri - Hayrullah Eraslan

Metropollerde yaşıyordu
Milyonlarca soluktan
Duyulmayan bir soluktu
Yanlızdı.
Cadde sokakta gezerken,
Düşünceleriyle yalnızdı
Göktelenler ve kaldırımlar arasına sıkışmıştı yüreği
Anlatacak çok şeyi vardı.

Yılların suskunluğuyla yüreğine akıttığı
Lavlar kadar hiddetli nefretini
Ummanları kucaklayan hayallerini
Bir dökse, bir bağırsa
Dağlarda yankılanacak
Kent dize gelecekti
Bağıramadı, korktu belkide
Şakağını avuçlarına alarak
Ağladı günlerce
Aradan aylar yıllar geçti
Fark edemedi ülkesi bile ölümünü

Daha sonrada birileri geldi
Kendisine benzer soluklara sahipti
Aynı yere oturdu,aynı yöne baktı
Yalnızdı,anlaşılamadı

Yağmur yağdı,dolular boşandı
Bazen de güneş meltemle açtı
Ama ruhlara, beyinlere serpilen
Sessizlik mevsimi hiç mi hiç değişmedi

Hayrullah Eraslan