Sessizlik; Gümbür Gümbür Şiiri - Halil Işık

ben bir orman bilirdim

her kuşun başına bir ağaç

tıka basa yağmur

bakmaktan gözlerim eskirdi

dört yanım deli yeşil

hüzün bile iyi gelirdi bâzen

gözyaşına kadar mâvi

ben bir orman bilirdim

güneşi yüzdürürdü bütün gün,

fokurdayan dereleri

gün doğana dek, ayışığı, derin gölleri emzirirdi,

çocuğunu fazlaca doyuran bir ana gibi

ben bir orman bilirdim

yaşamalı o ormanı, türkü gibi

toprağı havalandıran,

sıcacık karınca yuvalarını

ıslık ıslık, türkülere doldurmalı, insan yürekleri

çakmak taşı gibi, vurdukça o yürekler

bir yanıp, bir sönmeli, ormanın bütün renkleri

ben bir orman bilirdim

ağaç kavlarına sürtündükçe,

yumuşardı oduncuların bile elleri

saati sorup duruyorum, şimdi

ormanın büyüme saatini

bilmiyor kimseler,

esâretten başka hiçbir şeyin saatini

sevilmeyecek ne varsa, sevdim ben,

yürekten esirgemedim hiçbir şeyi

kıyıp duruyorum, evvel ormandan,

biriktirdiğim ne varsa

makasım; kör,

ellerim; kırk gömlek yaban eli

orman, orman olalı,

böyle ilkbahar görmedi

4 Mayıs 2016 Çarşamba / İstanbul