Sessizlik Şiiri - Afet Kırat

Sessizlik hep sessizlik, geceler omzumda yük
Karanlığın koynunda batıyor ayak izim
Sınır bilmez vedalar ölümden bile büyük
Hengameler içinde yalnız ben mi sessizim

Gözlerimde soluyor sönmeyen sarı sızı
Kalbimdeki virane tütüyor için için
Ara sıra parlıyor hükmü kayıp kırmızı
Ömrüm sessiz bir nehir ama akmıyor, niçin?

Yıldızların nefesi kül gibi savruluyor
Sessizliği örüyor yıldızın keskin şişi
Anıların harıyla yüreğim kavruluyor
Gökyüzünün gölünde boğmak zor mu geçmişi?

Karanlıkta eriyor adımlarım bir anda
Yıldızlara sorarım hiçbiri cevap vermez
Sessizlikle biterim hüzün keder her yanda
Ay ışığım sönerse önümü de göstermez…