Sessizlik Şiiri - Ruh Hastası Bülent Ceylan

Sonra birden sessizleşti kadın
Hissizleşti
Ne sevilme isteği vardı ne de sevme geregi duyuyordu birilerini
Onu bekleyen biride yoktu ne de onun bekledigi
Eskiden kapı çalınca heyecanla koşa koşa giderdi acaba omu geldi diye
Arayanı soranıda yoktu telefonuda uzun zamandır çalmıyordu zaten
Sanki kör kurşunla kalbinden vurulmuş gibi kımıldamadan yatıyordu artık
Yaşıyordu yaşıyordu ama ne aldıgı nefese şükür ediyordu nede yaşadıgı hayata baglıydı artık

Geceleride uyumuyordu
Eskiden karanlıktan çok korkardı
Şimdi gecenin karanlıgında korkusuzca dolaşıp duruyor
Çok aglamıştı
Ama artık aglamıyordu aglayamıyordu göz pınarları kurumuştu çünkü
Kelebegin üç günlük ömrü gibi
İlk gün dogdu ikinci gün yaşadı üçüncü gün ruhunu teslim etmek için bekliyordu sanki
Narkoz yemiş uyuşmuş gibiydi beyninin içi
Dinliyordu anlatılanları ama duymuyordu
Etrafına bakıyor ama görmüyordu

Sessizleşti kadın herkese her şeye
Sabah olmuş akşam olmuş gün dogmuş kimin umurundaydı
Ruhu yorgundu artık cesedini mezara koyabilmek son nefesini vermek için bekliyordu

Bahar gelmiş yaz gelmiş umursamazdı o hep kışı yaşıyordu uzun zamandır

Merhametsizlerden merhamet dilenmekten yorulmuştu
Kimseye kırgın yada kızgın degildi kızmıyorduda artık kimseye
Herkes ona darbe vurdugu için alışmıştı artık
Kendi halinde vakit geçiriyordu işte

Demem oki
Kadın derin susmuştu
Yaşadıgının bile kimse farkında degildi
Peki ya onu bu hale sokan insan yaşıyormuydu bu hayatı
BÜLENT CEYLAN