Sessizlik Şiiri - Merve Dinçarslan

kıt kelimelerim ile daha az yaşamanın planlarını kuruyorum.
hem ölümden korkar hem yaşamaktan şikayet ederler.
iki türlüsünü de beceremedim.
güneşi sevmeyen fakat karanlıkla da arası iyi olmayan ağaçlar gibiyim şu sıralar.
şiire malzemem kalmamış
naftalin kokuyor sevinçli günlerim.
kulaklarım, her sabah ölmenin umuduyla uyanan, doğal ortamında yaşama izni verilmemiş hayvanat bahçesi sakinleri kadar yorgun.
gün bitse de herkes dağılsa diye yaşıyorum.
avazım çıktığı kadar susmak, susmak istiyorum.
bir seni duysam bir de sen duysan sensizliğimi.
herkesin sesini duyurmak istediği biri vardır mutlaka.
kulak veren, semanın ardında toplanan melekleri bile duyabilirdi, sonunda yanmak olsa da..
ilk elmayı cennetten
ilk öpücüğü dudaklarından
ilk aşkı gözlerinden kopardığımda şükürler ektim toprağa.
elma sararınca
dudaklarım kupkuru
ve gözlerimden ırak olunca,
çamurdan tövbeler biçtim Allah'a..
bir düş düşün düşmeden edemiyorum.
bir düş ki uyanmanın intihar,
intiharı helal kılan..

yine bir düşten uyandırıldım pencereme değen yağmurun sesiyle..
alışınca, göz pınarlarımda biriken damlalara..
sebebini sorgulamadım.
bulutlar ağırlıklarını bırakmaya devam ediyor bir düş'ü gerçekleştirmek,
yeryüzünü rengarenk boyamak için..

bütün şairler aynı şeyleri anlatmak için yazıp duruyor.
anlatmaktan bitap düşen kalbim, hareket ettiren her şeye kırgın bir hal de sadece durmak istiyor..