Sessizlik Şiiri - Diyap Mansuroğlu

Söndüremez kimse ateşi,
Ya ısıtır ya yakar.
Yanmış kıymet neye yarar,
Bir cüzdan köşesinde?
Dökülürken kıymet zaman mazgalında,
İhaneti insanın kendine,
Gururla,
Sessizlikle,
Dikilen fidanların meyvelerini kırk el yabancılara yar etmekle,
Sessizlikle...

İçi kor olan nasıl susar?
Bildiğini unutup vazgeçerek cihandan,
Kıymete zeval olmayacağına iman ederek,
Daha,
Daha bunları düşünmeden dahi,
İman-ı aşka gönülden meşk ile ererek dokunacağına;
Nasıl gururunu ve kendini korur, saklar;
Sessizlikle?..
“Dilim yanaydı da...”
“Elim kopaydı da...”
“Ayağım taşa vuraydı da...”
Demeyerek...

Hayatını akıtıp,
Kanını dondurarak...
Nasıl susar gururu ve kendini koruması namına;
Avuçlayıp da göğe kaldıracakken,
Nasıl boğmaya kalkar ateşi?
Bir can, nasıl ihanet eder kendine,
Sırf rüştü elinde baki kalsın diye?
Gideni izsiz bırakmayı şeref bilerek,
Nasıl ihanet eder kalbine?
Sessizlikle...

En büyük hainlik,
Değil midir insanın kalbine ihaneti;
Ne pahasına olursa olsun,
Bilmemek bir kıymeti?..
Sessizlikle...