Sessizlik Şiiri - Mehmetcan Aysevinç

Sessizliğin içinde ve zifiri karanlık bir yerdeyim.
Korkuyorum çok derin burası.
Çığlıklarımı duyamıyorum, nefesim git gide bitiyor.
Ellerimi nereye uzattığımı bile bilmiyorum, çok sessiz...
Yağmurlar sessiz, şimşekler çakıyor, gök gürlüyor belki de ama sessiz.
Kargalar başucumda yalnızlığımı paylaşıyor ve sohbet ediyorlar ama sessiz.
Kalbim atmıyor gibi sanki. Rüzgâr esmiyor gibi ve bu sessizlik beni öldürüyor gibi.
Kahroluyorum olduğum yerde.
Tüm cümlelerim sessiz, konuşamıyorum.
Çok sessiz duyamıyorum...
Sonra gülüşlerin geliyor aklıma ama bak onlarda sessiz...
Bu kez yalnızlık şarkısını bile duyamıyorum.
Artık ondan bile mahrumum belki de.
Çok sessiz etraf, çok karanlık.
Neredeyim bilemiyorum. O yüzden sessizlikteyim diyorum kalbime.
Kaybedecek hiç bir şeyim kalmadı, çünkü her şeyim o kadındı diyorum…
Meğer yalnızlığımı bile kayıp edecekmişim bu sessizlikte...
Bir çığ düşüyor içimde kocaman.
Ama sessiz.
Bir annenin evlat acısı gibi yüreğim, kan ağlıyor.
Ama sessiz.
Ölüm meleği mi geliyor ne?
Etraf bu kez çok sessiz…