Sessizlik Şiiri - Ozan Kaleli

Gözümü her kapatışım
Yani kalp atışım
Bozuyor tüm sessizliği
Ernesto Cortazar’ın Silence'ını dinlerken
Aklıma hep sen geliyorsun
En düşünmemem gereken hallerinle
Karanlık bir sokakta ışığı yansıtarak yürüyorsun
Sonra o sen misin deyip arabama biniyorsun
Yüzüme bir süre bakmıyorsun
Düşüm ben diyorsun hayallerime

Nasıl olduysa sana dokunuyorum
Korkuyorum biri görür de incitir diye seni
Saklamaya çalışıyorum ellerini avucuma alıp en değerli hazinemi
Sen bakma diyorsun sağa sola
Düşüm ben diyorsun korkma
En fazla uyanırsın düşüm ben diyorsun
Belki de bu yüzden gözümü her kapatışımda
Her kalp atışımda aklıma düşüyorsun

Ernesto Cortazar’ın Silence’ını dinliyorum
Kalp atışlarım Silence’ın sessizliğini bozuyor
Beethoven’a  ithaf edilmiş Cortazar’ın parmakları
Ve benim sana itiraf edemediğim yeteneksizliğim,
Sevebilmeyi bile becerememek seni
Gözümü açmak istemiyorum 
Açarsam da Lamblichus gibi bir başka düşe uyanmalıyım 
Yedi uyuyanlar gibi

Cortazar’ın parmaklarından bir sessizlik yayılıyor
Ve Beethoven Ay Işığı’nın altında gülümsüyor kör bir kadına
Sessizliği müzikle anlatabilmek, aşkı şiirle, çaresizlikle, acıyla, özlemle
Olanı olmayanla anlatabilmektir belki de mesele
Şimdi söyler misin
Nasıl unutabilirim ki seni, nasıl çıkarabilirim aklımdan
Beethoven tüm sağırlığıyla Ay Işığı’nı bestelerken
Ve kör bir kadın bakarken kulaklarıyla gökyüzüne
Sen yanımda hiç olmayacaksan bile