Sessizlik Şiiri - Werner Ostendorff

Zemin girişten içeri doğru girdim yavaşça
Mermer merdivenleri tırmanıp dayandım kapıya
Derler ki ölüm anında tüm sesler susar,
İnsan sadece kalp atışlarını duyar.

Elimde değil ben de istemem bu görevi
Ama mecbur yapıyorum işimi
Pek de gençmiş yazık olacak doğrusu
Ama sanırım ölüm değilmiş gerçek korkusu

Yaramaz bir ruh bundaki onunla işim var
Böylesini ilk görüyorum bende şaşkınlık var
Dedi ki, her zaman bir gün geleceğini biliyordum
Seninle daima barışıktım bunu sen de biliyordun

Ne var ki unutulmak koyuyor insana
Beni anacak üç dost, beş akraba bide ana baba
İzim silinecek kimse hatırlamayacak
Dünya beni anında unutacak

Elleri soğumaya başladı,devam etti sessizce
Emeklerimin sahibi olan insanlara değmeyince
Geç olduğunu fark ettim iş işten geçti
Niye bunun için kendimi bu kadar hırpaladım ki

Peki neden üzgün değilsin hala gülüyorsun?
Sen burada son anlarını yaşıyorsun.
Ben pişmanlık nedir bilmem gülerim, ağlamam
Ölüm bile olsan gerekeni yaparım, yine sana yalvarmam.