Sessizlik Şiiri - Nimetullah Yıldız

Kelimeler harflerden oluşurdu.

Sessizlik ise hiç bir şeyden

Bazı şeyleri anlatabilirdik kelimeler ile belki ama

"Her şeyi" hiç bir şey ile anlatmanın tek yolu sessizlikti.

"Sessiz olmak" diye bir şey vardı değil mi bu hayatta?

"Kelime olmak" diye bir şey yoktu ama!

Herkes her şeyi aynı anda söyleyemezdi belki ama

Herkes her şeyi aynı anda susabilirdi!

Kalem, kağıda dokunmayana dek tüm kağıtlar hep aynı gerçeği söylerdi.

Biri gidip dokunmayana dek, tüm enstrümanlar hep aynı şarkıyı çalardı.

Sessizlik mi kelimelerin sözünü keserdi, kelimeler mi sessizliğin sözünü?

Bunun cevabını bilemezdik belki ama son sözü her zaman sessizlik söylerdi.

En usta kalemler bile en fazla tek kelime ile anlatabilirdi derdini?

Öyle bir derdi yoktu ama sessizliğin!

Tek kelimeye bile ihtiyacı yoktu, anlatmak için bizi.

Herhangi bir şeyi "tek kelime ile anlatmak" bu kadar çok şöhretli bir iş iken;

Her şeyi tek kelime etmeden anlatabilen o sessizliğin şöhreti, hangi kelime ile tarif edilebilirdi?

Hangi kelime yıkabilirdi ki o sessizliğin saltanatını?

Hangi kelime anlatabilirdi o susuşun anlattığını?

Kelimenin ne haddine? "Susmaktır aşkın lisanı? "

Kelimeler mi anlatıyordu gerçeği, sessizlik mi?

Belki de "gerçek" kelimelerin anlatabileceği bir şey değildi.

Tüm yalanlar kelimeler ile söylenmişti değil mi?

Sessizlik dürüsttü oysa hiç bir zaman "seni seviyorum" dememişti.

Sessizlik mi anlatırdı insanı kelimeler mi?

Yazabilir miydi, söyleyebilir miydi içindeki o susmayan sessizliği?

Okuyabilir miydi yazılamayacak bir şeyi?

Kelimeler ile anlatabilir miydi insan kendini?

Var mıydı kendini anlatabilen?

Var mıydı anlayan birbirini?

Söylemediklerini anlamayan biri söylediklerini anlayabilir mi?

Kelimelerin en güçlüsü bile sessizliğe yenilirdi.

Kelimelerini susturabilirlerdi bir insanın belki ama sessizliğini asla!

Kelimeler birbirine benzerdi ama sessizlik benzersiz bir şeydi.

Kelimeler mi anlatırdı yalnızlığı, sessizlik mi?

Kelimeler harflerden oluşurdu, sessizlik ise hiçbir şeyden.

Hiç bir şeyi olmayana mı yalnız denilirdi?

Harflerden oluşan kelimelere mi?

Sessizlik kimsesiz biriydi.

Ne kızı vardı ne de gelini.

Sözünü direk söylerdi.

Lafı dolandırmayı bilmez.

Kelimem "susmaktır" derdi.

Bazen gecenin bir yarısı anlatırdı sessizlik kendini.

Yalnızdır yıldızların her biri.

Yalnızdır gece. Yalnızız her birimiz.

Nasıl kavuşabilirdik?

Bir yarısı diğer yarısına kavuşabilir miydi gecenin?

Kavuşabilir miydi yıldızlar? Kavuşabilir miydik biz?

Yalnızlığın tek başına anlattığını, kavuşarak anlatabilir miydik?

Harfi harfine kavuşamayan kelimeleri vardı bu hayatın.

Bir de tek bir harfi bile olmayan kimsesiz o sessizliği.

Var mıydı anlaşılmaktan daha güzeli?

Belki de bu yüzden susuyordu sessizlik kendini.

Hangi kelime götürebilirdi bizi, o sessizliğin götürdüğü yere?

Hangi kelime götürebilirdi bizi bize?

Cümlesinin sonunu göremeyen kelimelere mi tutunmak iyi?

Cümlemizi kendine getiren sonsuz bir sessizliğe mi?

"Susmak" diye bir şey vardı bu hayatta.

Hiç bir kelime söyleyemezdi.

"Susmak" diye bir şey vardı bu hayatta.

Hiç bir kalem yazamazdı.

"Susmak" diye bir şey vardı bu hayatta.

Yalnız aşıklar bilirdi!

İlk harfi yok'tu!

Son harfi de yok'tu!

Öyle bir şeydi ki bu; tek bir harfe bile ihtiyacı yoktu.

Öyle bir bilmeceydi ki bu, verdiğimiz her cevap yanlış olurdu.

Öyle bir bilmeceydi ki bu, vermediğimiz her cevap doğruydu.

Cevabı "susmak" olan bir sorunun, tek bir harfe bile ihtiyacı yoktu.