Sessizlik Şiiri - Emre Eringen

Bir davet var gülüşünde,
sessizliğe…
Alışmışken bunca zamandır sensizliğe
yadırgadım en başında.
Alışmıştım kimsesizliğe…

Güller açtı her yerimde,
dikenleri batmadan önce,
kan kırmızı…
Ne zaman içmiştik hatırlıyor musun?
Son kutsal şarabımızı…

Ben yeminliyim sessizliğe
Susma… ne olursun sen susma
Sesin bastırsın
körkütük yanlızlığımızı…

Şarkılar söylerdin eskiden
inadına sessizliğin…
Ben hep sustum…
Ondan mıydı isteksizliğin?

Hep bu yolda yürümüşüm ben iki yanı uçurum.
Bir yanım sessizliğim,
diğeri sensizliğim.