Sessizlik Şiiri - Orhan Biçici

evimizdeyim tek başıma
dalıyorum geçmişe,maziye
ve bir sessizlik çöküyor üstüme
bir hüzün kaplıyor içimi..
daha içim acısın istemiyorum..

vazgeçmek istiyorum herşeyden
kendimi resetleyip..
yeniden başlamak istiyorum hayata
yeniden anılar yeniden neşe yeniden hayat
ya onun sonunu düşündükçe...
yinemi hüsran olacak diyorum..

o zaman ben niye çabalıyoruum
bana hayat nie böle davranıyo
çokmu görüyor bana mutluluğu
yoksa bi ben değilmiyim..
bu hayattan kazık yiyen
bilmiyorum...bilemiyoruuum

her akşam oluyor tekrar tekrar..
tek tek bakıyorum resimlerimize..
ne güzelmiş..
demekten alamıyorum kendimi..
mutluluk..
mutluluk gerçekten buymuş diyorum
ama biliyorumkii..
o mutluluk benim mutluluğum...

demek ben seni mutlu edememişim
sahteymiş neşelerin gülüşlerin
kandırmışsın senelerce..
fırsat bekler gibi....
ilk fırsatta bırakacak kaçacak gibi

içinde kötülük varmış
ben bunu geç anladım
insan sevdiğine..hatta sevmediğine
bu kadar acı verirmi diye
sordum,sordum, kendime...
sen ne kötüymüşsün diye.diye

hata yapmak çok kolay
kalp kırmak çok kolay
ya bunları tamir etmek
yenisi gibi olurmu hiçbirşey
unutmayacağım.unutmayacağım.

seneler geçecek karşılaşacağız
belki güler yüzle belki neşeyle..
ya içimdeki hüsran, acı
sana her bakışımda hatırlayacağım
kötü olduğunu..karleş olduğunu
ne acılar çektiğimi...
kimbilir belkide gülüp geçeceğim
senin acizliğin karşısında..

ama birşey öğrendiim..
sevmeyeceğim..
sevmeyeceğim asla..
sahiplenmeyeceğim asla..
güvenmeyeceğim kimseye..
iyi olmayacağım bundan sonra..
ve asla acı çekmeyeceğim.
ve de çektirmeyeceğim...