Sessizlik Şiiri - Ümit Öztürk

Sessizlik

gökyüzü mesken eyledi sevginin sonsuzluğunu
yapayalniz sevdalar yaşadim hüznümle
pismanliğin kalintilariydi yüreğin
mazi yi aldim yanima
ve yol aldim bilinmeyene

sessiz çiğliklarla yürüdüm yarina
çocukluğun masum dünleriyle
susarak
düşleyerek
çaresiz kalarak
yol aldim zamansizliğa

bir an’i andim yalnizca
iç çekişsiz nefeslere
yazdim zulamdaki sensizliği
hasret
sevgi
ve ölümu fisildayarak
biraktim kendimi sessizliğe.....

sağir eden sessizliğimde
zamana akittigim gözyaşlarimla kaldim.......