Sessizlik Şiiri - Mehmet Çankal

yetiştirdim yüreğimde fidanımı
besledim sevdamın sularıyla
gözlerim görmedi başkasını
titredim üstüne solmasın yaşasın diye

sen geldin aşkımın bahçesine
baktın,kokladın sevda çiçeğimi
hiç acımadın kopardın attın rüzgara
düşünmedin dağladın yok ettin kalbimi

bir damla göz yaşı bir sevgi telaşı
yaşattın bana yanlızlığın acısını
yaraladın hiç olmayacak yerden
yetmedi tuz bastın yaktın beni derinden

kırıldı kolum kanadım
ne kendimdeyim nede suskun
nasıl olsun dursun bu can
ne mutluyum nede durgun