Sessizliğin Yükü Şiiri - Önder Karaçay

Bilindiği halde dile getirilemeyenlerin ağırlığı var üzerimizde.

Kelimelerin yetersiz kaldığı durumlar!

Net bir hissi anlatamama güçsüzlüğü.

Boğazımızda az mı düğümlendi o sözler.

Biriktikçe içimizde duygu ve düşünceler bizi sessizliğe boğdu.

Ortama bir baskı unsuru gibi yayılarak gözlerin görmez, kulakların sağır olduğu hissini kabul ettirdi.

Kimi zaman bir korku,
Kimi zaman inanç ve ideoloji destekli bir dayatma,
Kimi zaman da tarihin kirli sayfalarında unutulmaya yüz tutacak bir utanç buna sebep oldu.

Bu ağırlık dile getirilemeyenlerin yükünü arttırdı.

Farkındalık bile seyretmek için sustu!

İnsanlar sessizlik içinde seyirci olmayı ve sinmeyi seçtiler.

Her insan belkide kendisiyle yüzleşmekten korkuyordu.

İç korku dış korkuyu besliyor ve yaşatıyordu.

Kelimelere ve kelimeler ile zarar vermenin sorumluluğunu dayatmacı zorbalar dışında kimse üstlenmiyordu.

İnsanlığın ruhunda en derin izi bu yük bıraktı.

Hangi derinliği? Hangi yükün ağırlığını? Hangi söz? Nereye kadar taşıyabilir ki!

Herkesin bildiği ve korktuğu uçurumun kenarındayız işte.

Yaşam zorla yüzleştirerecek yaptıklarımız ve yapmadıklarımız ile bizi kendimizle.

Bu sessiz çığlığın yankısının içe düşen sesi de cabası olacak.

Kapanması zor bir mesafe yıkıcı ve yapıcı iki zihniyet arasında uçurum.

Zorlaşan insan yaşamı bu mesafeyi sessiz ve itirazsız kabul etti.

Sessizliği kabulleniş bu faturanın bir parçasına dönüştü.

Victor Hugo ne demişti;

Korkutanlarla, korkanlar arasında sessiz bir suç ortaklığı vardır.