Sessizliğin Yankısı Şiiri - Rüstem Badıl ...

Gözlerim, geçmişin aynasında birer gölge,
anılar, zamanın kumları gibi kayıp parmaklarımın arasından.
Bir çölün sessizliğinde yankılanan çığlıkları dinlerim,
gölgeler uzanır uzak dağların eteklerine,
bir çocuğun korkuları gibi saklanır taşların altında.
Sana dair her şey,
bir nehri andırır akışı kesilmiş,
suskunluğun derinliklerine gömülmüş.

Ay, gökyüzünün yalnız bir sığınağı,
her gece aynı yarayı taşır üstünde.
Ve biz, o yaraya dokunan elleriz,
birbirimizden kaçarken
aynı noktada buluşan,
bir kuşun kanatları kadar kırılgan,
ama bir o kadar dirençli.

Bilir misin sevgili,
her söz bir gökyüzüne dokunur,
her dokunuş bir yıldızı titretiyor.
Dünyanın suskun döngüsünde,
her nefes bir şairin kaleminde yankılanır.
İçimizdeki çocukların çığlıkları gibi,
tüm şehirler sessizliğe bürünmüş,
ve biz, o sessizliğin ortasında
bir yol arıyoruz kendimize.

Yeryüzü ağır bir hırka gibi,
taşır üstünde geçmişin ağırlığını.
Her adım, bir başka yaraya dokunur,
bir yaprağın sonbaharda toprağa düşmesi gibi,
her şeyin bir zamanı vardır,
ve biz, o zamanın döngüsünde kaybolmuş,
bir anı arıyoruz geride bırakılan.
Gözlerim, gecenin karanlığında birer lamba,
sana yol gösteren,
ama bir o kadar da belirsiz.

Rüzgâr, eski bir şarkının yankısını taşır,
bir annenin saçlarını okşar gibi,
şefkatli, ama bir o kadar da hüzünlü.
Ve ben, bir kaybolmuş geminin kaptanı,
sana doğru yol alırken,
her fırtınada biraz daha eksilen,
ama bir o kadar da umudunu yitirmeyen.
Bilir misin, sevgili,
her savaşın sonunda bir barış vardır,
her gözyaşı bir nehri besler.

Yollar uzar, şehirler küçülür,
ve biz, birer adım daha atarız bilinmeze.
Sana anlatmadığım tüm hikâyeler,
bir nehrin kaybolduğu yerde başlar,
her dalga bir başka sahile vurur,
ve ben, seni düşündükçe,
bir adım daha atarım o kayıp kıyıya.
Gözlerin, bir bahar sabahının hüznü,
ve ben, o sabahın ortasında,
bir yaprak gibi savrulurum rüzgârda.

Her gün bir başka güneş doğar,
ve biz, o güneşin altında,
yeniden başlarız hayata.
Bir çiçeğin açması kadar sessiz,
ama bir o kadar da görkemli.
Zaman geçer, sevgili,
ve biz, o zamanın izlerinde,
birer yankıyız sadece,
bir şiirin hiç okunmayan mısralarında.