Sessizliğin yalnızlığı,yalnızlığın ıssız ...

Hayaller darmadağın,umutlar bulutlu,
Fotoğraflar siyah beyaz.

Renksiz sayfalarında bir çocuk ağlıyor hayatın...
Diğeri gülüyor onun ağlamasında.

Aşklar, şefkat, merhamet ne varsa kurban sunaklarda.
Ömür hay huyla geçiyor, sebil olsa da şiir,
Ayrılmıyor kimseye, sular bulanık,
Ses yok,
Seslenen yok,
Duyan da yok sesleri...

Fırtınadan önce ki büyük sesizlik;
Güneş çekmiş perdelerini,
Ay düşmüş denize,
Deniz soğuk,balık şaşkın,yok hiç bir yerde ses.

Tutulmuş nefesler,
Yok tık........
Suratlar asık
Bir sis çöküyor geceleri kente.
Kayıtta imgelerin her biri...

Kalemler tutuklu,
İnce hastalık sarmış bedenini şarkıların,
Ne gurbet, ne sıla, ne ayrılık,
Düşler varoşların yokuşlarında...

Belli ki, habersizsin sen de dünyadan.
Yaşayıp gidiyoruz işte habersiz,
Senden de ses seda yok, tık;
Dönmesen de, bitse de olur artık...

16-Ocak-2009-Ankara