Sessizliğin Ta Kendisi Şiiri - Ayhan Di ...

Gecenin karanlık gözleri kirpiklerime dokunuyor,
Ağlayışlarımı duyuyor musunuz?
Nedendir bilmem bu sessizlik.
Bir uğultu kulaklarımda beni sağır eden bu sesler
Yalnızlık korkusu etrafa yayılıyor kokusuyla birlikte
Ay ın etrafında yıldızlar hüzün dolu bu gece....

Sıcağını hissederken nefes almanın,
Rüzgarda eşlik ediyor bedenimin acizliğine.
Nefesim kesiliyor bir an.
Ve karşımda bir melek gözyaşlarına boğuluyor...

Gece yorgun, gece ıssız, bir türküdür tutturuyor dudaklarım.
Kimliği belirsiz bir adam yanıma yaklaşıyor
Üstünde bir beyaz giysiyle, elinde tespihi başında şapka
Sakalları göğsüne değiyor...ve elini uzatıyor...

Gölgelerim bile görünmezken
Bu kavram bu madde, manevi nasıl gözüküyor
Gözlerim aldatıyormu beni
Yoo bu imkansız olmalı.
Bu bir rüya ve sonunda başlayacak asıl kıyamet...

Saniyeler dakikalardan kaçarcasına bu canda öylece yıpranıyor.
Kaçmak kurtulmak sa eğer ben hala neden gerçeklerden uzaklaşıyorum,
kendimi neden kaçmakla sınıyorum.
Kendime bir ayna bulmalıyım.
Ve bu iğrenç maskelerden kurtulmalı, aslıma sığınmalıyım...

Bu şehrinde elleri buz gibidir şimdi.
Hangi kapıyı çalsam hep aynı melodisi.
Bir yaşlı teyze acılar içinde sesi gelir ta derinden bilirim.
İçimi parçalar yine bir avuç cam parçası.
Hangi ağaca yaslansan çürüyor gövdesi.
Ve hangi yöne dönsem hep aynı çıkmaz sesi
Sessizliğin ta kendisi....

08/03/2010 02:37