Sessizliğin Kollarında Şiiri - Berkay Kotan

Hayatımın bir döneminde, çevremdeki herkes bir bir uzaklaştı. Ne oldu, nasıl oldu tam olarak bilmiyorum. Bir sabah uyandım ve kendimi büyük bir boşluğun ortasında buldum. Eskiden sesini duyduğum, yüzlerini gördüğüm insanların hepsi birer gölgeye dönüştü. Zamanla sessizliğe alıştım, ama bu sessizlik bazen içimde yankılanan bir çığlık gibi oldu. Her an, bir yere aitmişim gibi hissettiğim günleri özlemeye başladım. Şimdi, günlerim birbirine benzeyen, anlamsız bir döngüye dönüştü. Sanki bir zamanlar her şeyin yerli yerinde olduğu bir hayat yaşamamışım gibi. Oysa ki eskiden mutluydum, kahkahalar atardım. Ama o günler uzaklaştı benden, sanki başka birinin hayatıymış gibi… Yalnızlık, bir gölge gibi her an benimle. Öyle bir an geldi ki, bu yalnızlığı kabul etmek zorunda kaldım. Onunla yaşamayı öğrenmem gerektiğini fark ettim. Artık yalnızlık benim arkadaşım, sessizlik benim konuşmalarım oldu. Hüzün her nefesimde. Bazen bir fotoğrafa bakarken, bazen gecenin karanlığında… O eski güzel anılar, hani o parlak günler… Şimdi sadece hatıralar. Yavaşça siliniyorlar, ama ben onları unutmak istemiyorum. Belki de bu yüzden her sabah uyandığımda, bir parçamı daha kaybediyorum. Ama yine de, belki bir gün her şey değişir diye ufak bir umut taşıyorum. Bu şiir, içimdeki bu hislerin bir yankısı, yalnızlığımı ve hüzünle olan bu derin bağımı anlatıyor.