Sessizliğin Kıyısında Şiiri - Gürkan Aykut

Gölgeler dökülür sanki gözlerimden,
Dağınık bir iç çekişe takılır her nefesim.
Duyulmayan bir çığlık, sokak aralarında kaybolur,
Senin sesinden yoksun bu dünyanın tenhasında,
Yüreğim masum bir dilek gibi titrer.

Karanlık uzar adımlarımın gölgesinde,
Günün kırık ışıkları üşür sanki sabaha.
Geçmişin tozlu hatıraları üşüşür üstüme,
Hafızamda yanmış bir fotoğraf,
Suskunluğunda kaybolur gözlerinin feri.

Durmaksızın kanayan bir özlem var içimde,
Geceyi yarıp geçen sessiz bir fırtına gibi.
Her adımda yitip giden umudun sureti,
Varlığınla aydınlanan o anları anımsatır,
Ama her seferinde yankılanır eski acılar.

Bir mavi hüznün kollarında sallanır ruhum,
Uykusuzluğun çukurunda arar seni.
Ne bir söz yetiyor kalbinin kilidini açmaya,
Ne de bir nefes toprağa düşen bu hüznü silmeye.
Sahi, gözyaşları ancak bakışlarımızda büyür mü?

Sessizliğin kıyısına vururken bu acı,
Bir hayalin sıcaklığından medet umarım.
Ruhuma sızan karanlık, tutar elimi nazikçe,
Yine de beklerim ufkun solgun pembesini,
Belki sesinin yankısı bir sabah dokunur bana.